Σοκολατάκια

Τέτοιες μέρες γιορτινές ποιος δεν ανταλλάσει δώρα κι επισκέψεις. Όλοι σε μια αέναη κίνηση  …Από σπίτι σε σπίτι, πάντα κρατώντας κάτι στο χέρι, «για το καλό» ή ως  δώρο στους  εορτάζοντες  τη Χριστίνα ή το  Χρήστο, τη Βάσω, τη Βίκυ ή το Βασίλη…

Πίσω στα παιδικά μας χρόνια γυρίζουμε πολλοί . Κι όχι άδικα. Γιατί τότε οι γιορτές συμβόλιζαν για μας μια περίοδο γεμάτη από χαρά, εκπλήξεις και δώρα.

Για το σπίτι μας η γιορτή των Χριστουγέννων ήταν η εισαγωγή στο εορταστικό δεκαήμερο. Χρήστος ο αδερφός μου βλέπετε, κι  η ονομαστική του εορτή μεταμόρφωνε αυτόματα το ούτως ή άλλως μονίμως ανοικτό σπίτι μας, σε ένα απέραντο πάρτυ.

Οι ρόλοι είχαν μοιραστεί από την προηγούμενη: η μαμά με την κοπέλα που τη βοηθούσε θα μαγείρευαν και θα προετοίμαζαν τον μπουφέ,  ο εορτάζων κι ο μπαμπάς θα υποδέχονταν τους φίλους και συγγενείς, κι  εγώ  η μικρότερη (στο δημοτικό τότε) θα τακτοποιούσα τα δώρα και τα παλτά στο μικρό δωματιάκι του σπιτιού.

Ως δώρα εκείνη τη ζοφερή δεκαετία του ’60 νοούνταν κάποιο αξεσουάρ για το Χρηστάκη (μια γραβάτα ή σπανιότερα κολώνια), κυρίως όμως τα γλυκά. Κάθε λογής ήσαν τα γλυκά  που κατέφθαναν: την πρωτοκαθεδρία είχαν τα σοκολατάκια, δεύτερα τα φρουί-γκλασέ (τα θυμάστε?)  και τρίτες και καταιδρωμένες οι τούρτες.

Τα θέματα που προέκυπταν κατά την άφιξη των δώρων  ήταν δύο : πρώτον να ταυτοποιηθούν τα γλυκά! Γιατί βλέπετε αυτό υπαγόρευε η οικιακή οικονομία. Κάποια από τα δεκάδες πακέτα που λαμβάναμε  «θ’άλλαζαν χέρια» τις επόμενες μέρες, δηλαδή σε μια προσεχή εορτή την Πρωτοχρονιά ή του Α’Γιαννιού. Κι έπρεπε απαραιτήτως να γνωρίζουμε αν πχ  τα σοκολατάκια του Ντεζιρέ τα έφερε ο κος Παπαναστασίου ή η κα Ιατρίδου, ώστε να μην καταλήξουν στους ίδιους στη γιορτή που θα διοργάνωναν!Η  μαμά λοιπόν με «εξόπλιζε» με μικρά λευκά αυτοκόλλητα ετικετάκια, πάνω στα οποία έγραφα το όνομα του « δωρητή».
 Αφού ολοκληρωνόταν η διαδικασία της ταυτοποίησης, ακολουθούσε η επόμενη φάση, η φάση  της «διαλογής». Θα έπρεπε δηλαδή να χωριστούν τα πρόβατα από τα ερίφια, να κρατηθούν δηλαδή πάση θυσία τα γλυκά που εμείς τα παιδιά  απολαμβάναμε περισσότερο, τουτέστιν τα σοκολατάκια κι οι σοκολατένιες τούρτες και να μπουν στη λίστα των «αζήτητων», άρα και των «προς προσφοράν» τα «δεύτερα», ήτοι τα Φρουί- γκλασέ, τ’αμυγδαλωτά και τα καταϊφια!

 Η αμοιβή για την «εργασία μου» ? Η καλύτερη δυνατή!  Ν’ ανοίξω ένα μόνο κουτί σοκολατάκια της απολύτου αρεσκείας μου... Να  τα δοκιμάσω («λίγα έ, με προσοχή μην αρρωστήσεις») και  να προσφέρω απ’ αυτά στον αδελφό μου και σ’ όποιον από την οικογένεια έμπαινε στα πεταχτά να ρίξει μια ματιά στα «δώρα»!

Ήταν ομολογουμένως ένα καλό deal, τι λέτε?

Καλή και Γλυκειά σαν τη σοκολάτα Χρονιά για όλους!