Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Ένα βήμα στο μέλλον, ή οριστική οπισθοχώρηση  προς το παρελθόν?

Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, πήγα σε παρουσιάσεις βιβλίων, παρακολούθησα συζητήσεις από την τηλεόραση (σε κανάλια βέβαια όπου δεν μιλούν και δεν ουρλιάζουν όλοι μαζί συγχρόνως), διάβασα και διαβάζω, προσπαθώντας  να ενημερώνομαι όσο το δυνατόν πληρέστερα.

Σε όλες τις συζητήσεις μόνιμη επωδός το «ποιος έφταιξε» για την κρίση. Καμία πρόταση ουσίας για το μέλλον, καμία υπερκομματική συναίνεση για να δημιουργήσουμε κάτι ως λαός, παρακάμπτοντας, ΝΑΙ ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΝΤΑΣ τις όποιες διαφορές μας του παρελθόντος.

(Προσωπικά βέβαια πιστεύω, πως για τη σταδιακή διολίσθηση της Ελλάδας προς αυτό το διαιωνιζόμενο «τις πταίει» στο δημόσιο λόγο, το μέγιστο μέρος της ευθύνης φέρει η Δεξιά παράταξη, η νικήτρια του Εμφυλίου.

Η παράταξη που αμέσως μετά το 1949 δημιούργησε δύο απόλυτα διακριτές κατηγορίες πολιτών : τη μία, την «νομιμόφρονα», στην οποία εξασφάλισε πλήρη ελευθερία σκέψης, έκφρασης κι εργασίας και τη δεύτερη που έζησε (με ελάχιστα διαλείμματα-ανάσες ελευθερίας), διωκόμενη και αποκλεισμένη από το δημόσιο γίγνεσθαι . Όμως το κυνήγι, τον αποκλεισμό, δεν τον βίωσαν μόνο οι αριστεροί στην Ελλάδα. Τον ένιωσαν και οι «συμπαθούντες», οι «συνοδοιπόροι», οι κεντρώοι, όλοι αυτοί δηλαδή που είχαν ένα πιο ανοικτό πνεύμα και μία διάθεση μετριοπαθή).

Και παρά την ιστορική αναγνώριση της  Εθνικής Αντίστασης από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή των  πολιτικών προσφύγων, καθώς και την μετέπειτα νομοθετική ρύθμιση για την «άρση των συνεπειών του Εμφυλίου» από την κυβέρνηση ΝΔ-Συνασπισμού ,η «κουλτούρα» αυτή της συνεχούς αναζήτησης του φταίχτη δεν μας έχει εγκαταλείψει στιγμή. Δυστυχώς.

Γιατί μας στερεί από πολύτιμη φαιά ουσία, την οποία θα μπορούσαμε να διαθέσουμε για να δούμε με καθαρό μάτι την πραγματικότητα και το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, που προχωράει με γοργά βήματα ξεπερνώντας τις κρίσεις,

 Κι ίσως επειδή βολεύει τους πολιτικούς, όλων κατά τη γνώμη μου των παρατάξεων, που έχουν μάθει σε ένα μόνο τρόπο προσέγγισης του κοινού τους: ν’ αφήνουν να γιγαντώνεται αυτή η μικρο-πολιτική αντιπαράθεση και πόλωση, επεμβαίνοντας λαϊκιστικά και δημαγωγικά υπέρ της μιας ή της αντίθετης πλευράς.

Αναζητούσα  λοιπόν όλη αυτή την οκταετία, τους ανθρώπους εκείνους που θα παραμέριζαν στην καθημερινότητα της πόλωσης και τις όποιες εμμονές τους στο παρελθόν και θα είχαν ως αποκλειστικό τους μέλημα να προτείνουν λύσεις απόλυτα συμβατές με τις προόδους της τεχνολογίας και της επιστήμης στις μέρες μας, αλλά και με τα κοινωνικά προτάγματα της εποχής. Και θα βοηθούσαν έτσι τη χώρα να βγει οριστικά  από την κρίση  και εμάς ως λαό ν‘ ανακτήσουμε τη χαμένη αξιοπρέπεια μας.

Μετά από μεγάλη και επίμονη έρευνα, κατέληξα ότι το άλμα αυτό σε επίπεδο παρακολούθησης και ΠΡΟΤΑΣΗΣ, το έχουν κάνει :

·        μία –προς το παρόν- ομάδα ανθρώπων, που αποτελούν το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση». Είναι κατά τη γνώμη μου οι άνθρωποι που «βλέπουν» την επόμενη  μέρα στην Ελλάδα.

Και βέβαια σε επίπεδο κοινωνίας :

·        οι εκατοντάδες νέοι, που παρά τις αντιξοότητες, προσπαθούν να παραμείνουν στην Ελλάδα, εκμεταλλευόμενοι τις νέες τεχνολογίες. Είναι οι άνθρωποι που μέσα από τα hubs καινοτομίας, κάνουν τις ιδέες τους πράξη, δημιουργούν startup εταιρείες  και προοδεύουν επιχειρηματικά. Είναι οι νέοι που ίσως δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική με την έννοια που εμείς τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα…Είναι οι άνθρωποι που μέσα από τη Οδύσσεια της κρίσης έμαθαν να συνεργάζονται, να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να επιτυγχάνουν. Είναι  οι νέοι με όραμα, στόχο και έργο να επιδείξουν.

Είναι οι άνθρωποι του αποτελέσματος και όχι της αιώνιας αναζήτησης της αιτίας. Πιστεύω λοιπόν πως ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ αυτές τις ομάδες και αυτούς τους νέους - τα παιδιά μας-, με κάθε τρόπο ν’ ακούσουμε και να υποστηρίξουμε .